Жазушы қоғамның қозғаушы күші. Жаман жазушы өзінің ана тілін жақсы біледі, айналасына қазақ тілін нәсихаттап жүретін адам. Кейбіреулер «Қазақстанда 700 жазушы бар екен» — деп көп көреді. Көпсінбеу керек. 900 суретші бар суретшілер одағында.
Соның мен үш-төртеуін ғана білемін. Олармен салыстырғанда, жақсы болсын, жаман болсын, жазушының елге, мемлекетке беріп жатқаны көп. Жас жазушылар дегенде біз өзімізден кейінгі Жүсіпбек Қорғасбек, Ғалым Жайлыбай, Нұрғали Оразды білеміз. Олардың беталысы жаман емес. Ал оның арғы жағындағыларды білмейміз. Білсек те, нашар білеміз. Өйткені, оқымаймыз. Неге? Өйткені, оларды оқып, талдап, жол көрсетіп, ақыл айтып, сын айтып отыратын уақыт жоқ бізде. Оларға сын айтқанша, бір әңгіме жазып тастағаным артық. 77 жасқа келгенде мен отыздағы біреуді оқимын ба, әлде өзім жазамын ба?! Бұрын менің жас кезімде, бізден үлкен – ағабуын жазушылар да бізді оқымаған. Біз де өкпелейтінбіз. Қазір сол кісілерді түсініп отырмын. Жетпіске келіп, өз жанын өзі әрең бағып отырған адам біреуді оқып қайтсін?