Ыстық тамақ аламын

    Жұма. Әдеттегідей Орталық мешітке қарай бағыт алғанмын. Саяхат маңындағы Пушкин көшесінің бойында қайыр сұрап отырған кішкентай бүлдіршінге көзім түсті. Қазір жаз кезі. Оқушылардың барлығы жазғы демалыста. Қаладағысы ауылға, ауылдағысы қаладағы туыстарына барып, мәре-сәре болып уақытының көбісін ойынмен өткізетін шақ. Ал мына бүлдіршін айдың күннің аманында алдына пластик стақан қойып алып қайыр сұрап отыр.

Баласын аямай көшеге шығарып қойған ата-анасының әрекетіне ренжідім. Бүлдіршін қайырымды жанның бірі ұсынған балмұздақты алаңсыз жеп отыр. Кішкентай қыздың жанына бардым да, әңгімеге тарттым:

— Есімің кім сұлу қыз? – дедім жылы шырай танытып.

— Алина.

— Жасың нешеде?

— Алтыда.

— Мектепке қашан барасың?

— Білмеймін.

— Мұнда сені кім отырғызды? Осылай отырған ұнай ма саған?

— Мамам көп ақша тапсаң, ыстық тамақ алып беремін деді. Өзі де ініммен бірге мешіттің маңайында жүр.

Осы кезде 3 жастағы  кішкентай баланы жетектеп келе жатқан келіншек жанымызға жақындады.

— Неге балаларыңызды қайыр сұратып қойғансыз? – деп анасына қарай бұрылдым.  Сұрағыма үн қатпады. Алинаны қолынан ұстады да өзімен бірге ертіп кетіп қалды.  Мамасы келмегенде Алинаны біраз әңгімеге тартқым келген еді.

Көшеде, тіпті автобуста отыра қалып құран оқитын өзге ұлттың балаларына көзіміз үйренген. Олар адамдардан жасқанбайды. Тіпті қалтаңа қарай жармасады. Ал сүйкімді Алинаның жүзінен бала көңілді байқадым. Әрбір бала бақытты болуға лайықты. Бүлдіршіндерін көшеде қайыр сұратып қойған ананың басындағы жағдайды білмеймін. Қаралаудан да аулақпын. Тек бейкүнә бүлдіршіндерді қайыр сұратып қоятынына қарсымын.

Мақпал Ноғайбаева